Dzieje naszej szkoły są lustrzanym odbiciem losów Warszawy i jej północnych dzielnic: Marymontu i Bielan. Od  siedemdziesięciu pięciu lat Szkoła Podstawowa Nr 133 uczestniczy we wszystkim co ważne, wzniosłe, a czasami tragiczne w życiu stolicy.
         Szkołę utworzono w roku 1935, by ulżyć przepełnionej, marymonckiej podstawówce z ulicy Marii Kazimiery. Organizator i pierwszy kierownik placówki Jan Brodnicki nie miał łatwego zadania. Do dyspozycji otrzymał bowiem dwa drewniane baraczki, jako szkolne obiekty, piaszczyste podwórko zamiast sali gimnastycznej i misję wychowywania i nauczania prawie trzystu dzieciaków pogrupowanych w trzynaście oddziałów.
          Po roku szkoła przeniosła się do nowego budynku przy ulicy kolektorskiej. Nastało kilka dobrych lat, które zaowocowały m.in. nową salą sportową, boiskiem, pracowniami przedmiotowymi. To wszystko było możliwe dzięki znakomitej współpracy szkoły z rodzicami i niezwykłej energii nauczycieli.
         Tylko raz zdarzyło się, że rok szkolny nie rozpoczął się zgodnie z tradycją. Tragiczny 1 września 1939 roku sparaliżował życie SP 133. Władze okupacyjne zgodziły się na otwarcie placówki dopiero późną jesienią z okrojonym programem nauczania, a już po kilku miesiącach zarekwirowały budynek na potrzeby Wehrmachtu.
         Szkoła tułała się po różnych miejscach, by ostatecznie osiąść w prywatnej willi przy ulicy Lelewela, gdzie - obok oficjalnych zajęć - prowadzono tajne nauczanie na poziomie gimnazjalnym oraz tajne kursy kierowców i mechaników czołgowych. W tych latach wielu uczniów i wychowanków padło ofiarami terroru hitlerowskiego. Antoni Jastrzębski, Irena Marendowska, Maria Weryńska - nauczyciele, którzy nie doczekali wyzwolenia. Jerzy Cygański, Stefania Drągowska, Stanisława Lipka, Henryk Radomski, Berek Słupski, Szmul Szumenicz, Franciszek Wiśniewski - uczniowie, którzy zasłynęli bohatersko i zginęli podczas Powstania Warszawskiego. Ogromną ofiarę krwi złożyli w sierpniu i wrześniu 1944 absolwenci SP 133 z roczników 1924 i 1925. Niewielu ich doliczono się po wojnie. W getcie i obozach zagłady wymordowano większość wychowanków wyznania mojżeszowego.
         Wyjątkowemu uporowi i ciężkiej pracy Jana Brodnickiego szkoła zawdzięcza swe odrodzenie. 8 marca 1945 roku w lokalu Stowarzyszenia Nauka i Praca przy Marymonckiej 66, który szczęśliwie ocalał, zabrzmiał pierwszy dzwonek dla 300 dzieci z okolicy, a po 11 latach rok szkolny inaugurowano już w nowym, a specjalnie dla potrzeb oświaty zbudowanym obiekcie: dnia 1 września roku 1956 otwarto szkołę przy ulicy Fontany 3 i tam znajduje się ona do dziś. Przywilej poprowadzenia szkoły w nowym miejscu przypadł wspominanemu już Janowi Brodnickiemu, który kierował SP 133 aż do przejścia na emeryturę w roku 1972.

W latach 1972 do 1979, gdy placówką kierowała Jadwiga Reinholz, nastąpił rozwój nowych form oddziaływania szkoły na środowisko. Powstały liczne koła zainteresowań, szkolny chór i teatr, organizowano koncerty i widowiska poetyckie, w tym poświęcone patronowi Stefanowi Czarnieckiemu. (Jego imię szkoła nosi od roku 1960.) Przez kolejnych 12 lat (do roku 1991) dyrektorem była Wiesława Majorkiewicz. Nie był to łatwy czas, naznaczony stanem wojennym, biedą, niepokojami społecznymi. Szkole udało się jednak zachować znaczącą pozycję w środowisku i wysoki poziom nauczania. Do tego doszły liczne sukcesy sportowe i - wspominane do dziś - otwarte imprezy kulturalne. W latach 90-tych zmieniło się w Polsce niemalże wszystko i nie do poznania zmieniła się także SP 133.  W latach 1991 - 2006 dyrektorem była nauczycielka historii Urszula Przybylska-Zioło. Od 2006 roku  do czerwca 2011r. funkcję dyrektora szkoły pełniła p. Anna Błaszczyk - nauczycielka kształcenia zintegrowanego. Od 1 września 2011r. funkcję Dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 133 pełni p. Małgorzata Szerszeń- nauczycielka przyrody.